Where every piece has a shadow and a story.

 

Welcome,  to the shadow-kissed sanctum of Nocture Bazaar! 

Founded by Karin, Margriet, and Manon, whose hearts beat not just to the rhythm of haunting melodies but also to the whispers of gothic elegance itself. 

Created with love just for you.

Behold the bewitched brew vessel: our one-piece design mugs, where gothic charm meets daily caffeine rituals in adorably eerie style.

Whether you read by moonlight, your coffee whispers to you before the first sip, or you simply enjoy a touch of theatrical darkness with your breakfast... 

this mug is made for you!

 

Ceramic with 350 ml of gothic grandeur
Perfect for coffee, tea, or elixirs of mysterious origin

Available now at the Asrai webshop .. 

because your coffee (or tea) deserves a stage.

Onder stolp van glas, stil en klein, rust een wereld van duister schijn. Boeken met titels vol huiver en kou, fluisteren geheimen van lang geleden rouw. Grafstenen staan, verkleurd in het groen, met mos als dekens, oud en moe. Op de muur kruipt tijd als een schim, de stilte zingt er een grimmige hymn. Geen wind, geen licht, geen lachend geluid, maar een sfeer die zachtjes het heden besluit. Een echo gevangen in stolp en verhaal, een decor dat fluistert: "hier leefde het kwaad... totaal."

Het glazen stolpje stond op een schemerige plank, net buiten het bereik van het zonlicht dat door de trage, stoffige ramen viel. Binnenin lag een miniatuurbibliotheek, boeken met rafelige randen en titels waarvan de letters leken te vervagen telkens als je ze probeerde te lezen. Kleine grafstenen, gegroefd door denkbeeldige tijd, stonden tussen kronkels van klimop en mos die als eeuwenoude vingers langs een muur gleden. Het was niet zomaar een decoratie. Wie goed luisterde — echt luisterde — hoorde de bladzijdes ritselen, als fluistering van stemmen die nooit rust vonden. Het mos groeide niet... het ademde. En ergens, in het kleinste hoekje van de stolp, lag een sleutel. Roestig. Onopvallend. Wachtend.

In de schemerige bibliotheek van Huis De Grave, waar het hout kraakt alsof het zich herinnert wat er ooit gebeurde, stond op een eenzame plank een glazen stolp. Wie erlangs liep, voelde een rilling in de rug—alsof iets door de tijd heen keek. Binnenin het stolpje lag een wereld, stil maar levend. Vervallen boeken lagen als vergeten getuigen; hun kaften behekst met titels die enkel ’s nachts fluoresceerden. Kleine grafstenen stonden schots en scheef, gesierd met eeuwenoude inscripties, half overgroeid door mos dat zich als een groene ziekte tegen een muur had genesteld. Het rook naar vochtige aarde en herinneringen. Het meest intrigerende was niet wat je zag—maar wat je hoorde. Als de wind goed stond, en je adem stil was, fluisterden de bladzijden. Verhalen van verboden kennis, van verloren zielen, van een sleutel die ooit een deur opende die sindsdien niet meer gevonden werd.